Een klein weekje meditatief vijgen plukken en verwerken

Gelukkig klaarde het weer de dagen erna zienderogen op tot een strak blauwe hemel met een blakerend zonnetje. De vijgenpluk werd een waar genot wat achteraf gezien een soort meditatieve uitwerking had. Doordat er eigenlijk maar een beperkte taak op de agenda stond, die binnen een dag makkelijk uit te voeren was, konden we heerlijk rustig ons gang gaan. In de ochtend een lading vijgen plukken en die in de middag tot iets moois verwerken.

Dat plukken was geen sinecure. Vijgen lokken insecten door een soort melk af te geven. Wit sap wat ook vrij komt als de vrucht geplukt wordt. Het sap is echter een behoorlijk plakkerig goedje, dus met de oudste kleding steeds op de ladder de boom in.

Maar de dagelijkse oogst mocht er zijn!

Voor een deel van de recepten moesten we nog op pad om in bij Franse buurtGrootgrutter te kijken wat ze ons voor ingrediënten konden leveren. Overigens meteen de aanbiedingen van witte en rode wijn mee genomen voor het verwerken in de andere azijnen thuis. Voor dat soort prijzen krijg je het niet in Nederland! Zo kwamen we ook weer nieuwe mogelijkheden tegen die riepen om uitvoering. Een lokale vijgenwijn met op het etiket de ingrediënten. Dat konden we niet zomaar aan ons voorbij laten gaan.

Uiteindelijk hadden we na een weekje heerlijk genieten een pracht van een oogst met een grote verscheidenheid aan vijgenproducten.

• Vijgenazijn
• Vijgenazijn op zijn Frans, ofwel Vinaigre avec pulpe de Fique
• Vijgenmosterd
• Vijgen op rode wijn
• Vijgenlikeur
• Vijgenwijn

Onderweg naar ‘De’ vijgenboom in Frankrijk

Medio september was het dan zo ver. Het bezoek aan ‘De’ vijgenboom in Frankrijk. Met een tussenstop in Orleans waar we een bezoekje aan ‘Jeanne’ – of althans haar standbeelden – hebben gebracht.

De volgende dag binnendoor verder naar het zuiden. De snelweg hadden we inmiddels wel gezien en er liep een mooie RN die niet heel veel om, maar wel iets minder snel was. Het land wordt er wel een stuk aantrekkelijker door. Kleine dorpjes – helaas niet allemaal even pitoresk, want de nieuwbouw en de wat nieuwere steden bezitten ook in Frankrijk de uitstraling van ‘net uit de bouwmarkt ontsnapt’ – en her en der een kasteel of landhuis.

Het weer werd de twee dagen dat we onderweg waren langzaam minder en hoe dichter we bij het einddoel kwamen, hoe kouder en slechter het werd. Tot we de laatste kilometers door de mist onze weg moesten zoeken naar een ‘min of meer adres’, omdat het huis zelf niet echt een eigen adres leek te hebben. De post in Frankrijk begrijpt het vast, maar voor ons als Nederlanders – uit het meest aangeharkte land van Europa – was zo’n omschrijving toch niet echt een adres te noemen.
Aangekomen bij het huis was het daar in zuid Frankrijk medio september maar rond de 10 graden en door de mist bijzonder vochtig, waardoor de gevoelstemperatuur tot onder het vriespunt leek. De bewoners van het huis waren de dag ervoor aangekomen, maar door de koude dagen ervoor was het huis dermate afgekoeld dat de temperatuur binnen en buiten niet heel veel verschilde. En een oude woning met natuurstenen muren van gauw een halve meter warmt niet zo maar één, twee, drie op. Wij vreesde voor het ergste voor de komende dagen.

De vijgenboom stond er wel mooi bij, maar leek door het weer ook wel wat triest.