Onderweg naar ‘De’ vijgenboom in Frankrijk

Medio september was het dan zo ver. Het bezoek aan ‘De’ vijgenboom in Frankrijk. Met een tussenstop in Orleans waar we een bezoekje aan ‘Jeanne’ – of althans haar standbeelden – hebben gebracht.

De volgende dag binnendoor verder naar het zuiden. De snelweg hadden we inmiddels wel gezien en er liep een mooie RN die niet heel veel om, maar wel iets minder snel was. Het land wordt er wel een stuk aantrekkelijker door. Kleine dorpjes – helaas niet allemaal even pitoresk, want de nieuwbouw en de wat nieuwere steden bezitten ook in Frankrijk de uitstraling van ‘net uit de bouwmarkt ontsnapt’ – en her en der een kasteel of landhuis.

Het weer werd de twee dagen dat we onderweg waren langzaam minder en hoe dichter we bij het einddoel kwamen, hoe kouder en slechter het werd. Tot we de laatste kilometers door de mist onze weg moesten zoeken naar een ‘min of meer adres’, omdat het huis zelf niet echt een eigen adres leek te hebben. De post in Frankrijk begrijpt het vast, maar voor ons als Nederlanders – uit het meest aangeharkte land van Europa – was zo’n omschrijving toch niet echt een adres te noemen.
Aangekomen bij het huis was het daar in zuid Frankrijk medio september maar rond de 10 graden en door de mist bijzonder vochtig, waardoor de gevoelstemperatuur tot onder het vriespunt leek. De bewoners van het huis waren de dag ervoor aangekomen, maar door de koude dagen ervoor was het huis dermate afgekoeld dat de temperatuur binnen en buiten niet heel veel verschilde. En een oude woning met natuurstenen muren van gauw een halve meter warmt niet zo maar één, twee, drie op. Wij vreesde voor het ergste voor de komende dagen.

De vijgenboom stond er wel mooi bij, maar leek door het weer ook wel wat triest.